« 229 » امام جماعت بايد شيعه دوازده امامى، عاقل، عادل و حلال زاده باشد و نماز را به طور صحيح بخواند و بنا بر احتياط بايد بالغ باشد و نيز اگر مأموم مرد است امام او هم بايد مرد باشد.
« 230 » عدالت معتبر در امام جماعت عبارت است از حُسن ظاهر يعنى دورى جستن از گناهان كبيره، بطورى كه ظاهر احوال شخص بطور ظنى دلالت كند كه او بناى بر ترك گناه دارد، نه آن كه اتفاقاً چند روزى گناه را ترك كرده باشد، و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز كند، و اصرار بر گناهان صغيره به منزله گناه كبيره است.
« 231 » كسى كه ايستاده نماز مى خواند ، بنا بر اظهر نمى تواند به كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مى خواند اقتدا كند، و همچنين بنا بر احوط كسى كه نشسته نماز مى خواند، نمى تواند به كسى كه خوابيده نماز مى خواند اقتدا نمايد، و كسى كه در حال ايستاده به تكيه كردن نياز ندارد ، اقتداى او به كسى كه نياز دارد محل اشكال و احتياط است .
« 232 » اگر امام جماعت در بين نماز از قيام عاجز شد، لازم است مأموم نيت فرادى كند و نماز خود را بخواند، و همچنين است هر نقصى كه مانع از اقتدا است.
« 233 » كسى كه نشسته نماز مى خواند، مى تواند به كسى كه نشسته نماز مى خواند اقتدا كند، و با تساوى در هرنقص اقتدا جايز است ، مثل اقتداى نشسته به نشسته ، ولى با اختلاف جهات كمال و نقص، مثل اقتداى ايستاده اى كه براى ركوع اشاره مى كند به نشسته اى كه براى ركوع خم مى شود محل اشكال است .
« 234 » اگر امام جماعت به واسطه عذرى با تيمم يا با وضوى جبيره اى نماز مى خواند، كسى كه وظيفه اش وضو بوده مى تواند به او اقتدا كند، ولى اگر امام با لباس نجس نماز مى خواند، بنابر احتياط واجب نبايد به او اقتدا كرد.
« 235 » اگر امام مرضى دارد كه نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند بنا بر احتياط واجب نمى شود به او اقتدا كرد ، و نيز زنى كه مستحاضه نيست ، نمى تواند بنا بر احتياط به زن مستحاضه اقتدا نمايد. « 236 » امامت كسى كه مرض خوره يا پيسى دارد، مكروه است مگر براى كسى كه مثل اوست، و امامت براى كسانيكه تمايل به امامت او ندارند مكروه است و همچنين كسى كه حد شرعى براو اجرا شده، هر چند توبه كرده و حكم به عدالت او شده باشد، مگر براى مثل خودش على الاظهر، همچنين امامت كسى كه با تيمّم نماز مى خواند براى كسى كه با وضو نماز مى خواند، مكروه است.